Mijn hemel
Het dorpsfeest is naast het oude kerkje, op het veldje waar ook de jeu de boulebaan ligt. Ik sta met twee mannen, biertjes in de hand, te praten over koetjes en kalfjes als ik ze zie: recht boven ons schitteren engelen tegen een decor van hemelsblauw. Hun sneeuwwitte vleugels flitsen aan en uit bij iedere synchrone zwenking door het avondlicht. Ik wijs de mannen op het wonder boven ons. Maar ze geloven of horen me niet, kijken niet op of om. De schepsels zijn al weer gevlogen, voor een rondje om de spits. Nog eenmaal schieten ze voorbij, in volle glorie, in een krans van licht. Mijn hemel wat een feest!
Het gouden gelag
Het langgerekte korenveld is van de ene op de andere dag omgetoverd in een groots gelag: honderden vogels pikken naar de duizenden korrels die zijn achtergebleven tussen de gouden stoppels. De tafelschikking is wat eenkennig: midden op de uitgestrekte dis is een troep grauwe ganzen neergestreken, op steenworp afstand trippen kauwen loerend door de voren – en weer even verder scheiden duiven het kaf van het laatste koren; Aan de rand van de rijk gedekte tafel, nabij de waterkant, scharrelen eenden hun kostje bij elkaar en ook de waterhoenen zijn van de partij. Op de kopse kant schrijden fazanten onopvallend door de gulden gloed. Een zwerm spreeuwen komt luidruchtig naderbij. Kom, eet en drink. Er is meer dan genoeg.
Schone schijn
De slootkant is bedekt met een zee van distels, een fort van bittergroen met blauwe stekels. Uitgebloeide knoppen steken hun witte koppen woest de hoogte in. Zo van ‘Pak me dan als je kan’. De langbenige bossen pluis staan verankerd in kronen van taaie vezels. Het is allemaal schone schijn: het geringste briesje grijpt de stengels bij hun blonde haren en voert ze mee, de wijde wereld in. Op naar een nieuw begin.
Foto Wouter van de Maat
Foto omslag: uitsnede foto van Liz West, © https://creativecommons.org/licenses/by/2.0/